Brief aan Mabel

Hooggeachte Mabel,

Waar moet ik beginnen? De bewondering voor u is groot, prinses geworden en helaas ook weduwe, u mengde en mengt zich in de wereldtop, a Young Global Leader zoals op uw wiki staat. U bent een soort vrouwelijke vliegende James Bond, soms letterlijk zoals in Libië.  In eerste instantie geloofde ik niet dat u daar was trouwens maar zelfs RTL boulevard bracht het, de geruchten waren hardnekkig. Er zijn ook wat smetjes. De Bruinsma-affaire, een ‘zeilvriend’ van u dacht ik. Tegelijkertijd heeft dat ook een beetje de mysterie rondom u vergroot. Woorden als ‘die Lange was helemaal gek op die meid’ of iets van die strekking hebben alleen maar de bewondering vergroot althans voor mij. U moest dan toch wel heel bijzonder zijn. Maar in de ogen van het ‘gemene volk’ had u het een beetje verbruid. U was het gangsterliefje, berekenend, een golddigger en woorden van zulke strekking. Ik zie u overigens niet zo.

Maar wij hebben ook wat raakvlakken. Dit is geen grootheidswaanzin, want ik ken mijn plek in de samenleving, namelijk helemaal onderaan. En u bovenaan, wereldwijd zelfs.

Maar ik weet zeker dat u mijn weblog weleens heeft bezocht en gelezen. Voor een buitenstaander lijkt dit onzinnig maar ik denk dat het klopt. Ik heb blogs geschreven over het Koningshuis en ook over het tragische ski-ongeluk van Friso en ik vermoed dat dit ook door u en mogelijk leden van het Koningshuis gelezen is…

U beveelde onlangs een boek aan via twitter, Girls at War. De officiële omschrijving van het boek:

“Zagreb, 1991. Ana Jurić is a carefree ten-year-old, living with her family in a small apartment in Croatia’s capital. But that year, civil war breaks out across Yugoslavia, splintering Ana’s idyllic childhood. Daily life is altered by food rations and air raid drills, and soccer matches are replaced by sniper fire. Neighbors grow suspicious of one another, and Ana’s sense of safety starts to fray. When the war arrives at her doorstep, Ana must find her way in a dangerous world.”

Ik wilde lezen wat u ook gelezen heeft en omdat de Balkanoorlog ook raakvlakken met mij heeft. In de zomer van 1998 ben ik kort in Zagreb geweest en een aantal dagen in Sarajevo. Ik was daar op vakantie met mijn vader op 17 jarige leeftijd. Tijdens de Balkanoorlog had hij daar humanitaire hulp verleend.

Tot grote verwondering lijkt u wel omschreven te worden in het boek als VN medewerkster Sharon Stansfeld. De mysterieuze omschrijving van u deed sterk aan u denken. Hoge hakken, VN, New York, “Germany”, Balkan. De wijze van handelen en praten terwijl ik u uiteraard niet eens ken deed me sterk aan u denken. Uit het verhaal blijkt dat u de hoofdpersoon, een meisje dat haar ouders verloor in de oorlog, naar Amerika gebracht heeft omdat haar peetvader u gered heeft. Hoe bijzonder weer. Uw hele leven lijkt wel een soort James Bond film.

Mijn ervaringen met Bosnië zijn van traumatische aard. De korte vakantie in Bosnië heeft mijn leven ernstig getekend omdat ik na terugkeer in Nederland in een crisis raakte. Ik verloor namelijk mezelf, ‘splintering’ míjn persoon. In een cruciaal proces van volwassen worden, waarin je cruciale beslissingen neemt voor de toekomst, je studiekeuze, partner etc, raakte ik in een crisis.

Achteraf gezien was er mogelijk sprake van een posttraumatische stressstoornis mijns inziens maar heb niets traumatisch gezien/meegemaakt in Bosnië voor zover ik weet. Weliswaar heb ik kapotgeschoten huizen gezien, afdrukken van granaatscherven op trottoirs in Sarajevo, de verhalen gehoord over de snipers. Ook het huis waar we logeerden in de bergen van Sarajevo zat vol kogelgaten maar ik heb dat niet als traumatisch ervaren. Maar hierna verloor ik mezelf en het heeft eigenlijk tien jaar geduurd voordat ik mezelf weer een beetje terugvond of heruitvond. Door de trauma ontwikkelde ik veel stress en angst.

Misschien had deze crisis/trauma een andere oorzaak. Voordat ik naar Bosnië afreisde had ik met een schoolvriend, Simon, geblowd en raakte in een ‘bad trip’. Ik wist toen echter niet wat er met me gebeurde maar wel dat het flink schadelijk was. Mogelijk was de wiet bewerkt. Deze praktijken komen voor zoals blijkt uit het wetenschappelijke boek “The Search for the “Manchurian Candidate” waar onwetende slachtoffers gedrogeerd werden met LSD onder andere. De trauma kan dus ook hierdoor veroorzaakt zijn.

Hoe dan ook leidde dit uiteindelijk tot maatschappelijk isolement en uiteindelijk tot de blogs die u dus later waarschijnlijk gelezen heeft.

Ik schrijf dit omdat ik mijn bewondering voor u wilde uitspreken, de raakvlakken kenbaar maken met het boek en mijn verleden schetsen. En ook mij verontschuldigen voor eventuele last die ik veroorzaakt heb. Maar dat is niet alleen mij te verwijten.